Θηλασμός: episode Ι

Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω τη δική μου εμπειρία θηλασμού έτσι όπως την έζησα και όπως τη θυμάμαι μετά από 4.5 χρόνια χωρίς να είμαι πια φορτισμένη συναισθηματικά. Όταν με το καλό γεννηθεί το δεύτερο μωράκι μας θα γράψω το episode II χωρίς να αφήσω όμως να μεσολαβήσουν πάλι 4.5 χρόνια αλλά κατά τη διάρκεια του θηλασμού.

Όταν γέννησα την κόρη μας ήμουν αποφασισμένη να θηλάσω αποκλειστικά. Ο λόγος θεωρούσα (και δεν έχει αλλάξει αυτό) ότι με τα αντισώματα που παίρνει το παιδί από το μητρικό γάλα το θωρακίζεις και το προστατεύεις από ασθένειες.  Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο. Γιατί θεωρούσα ότι θα με βοηθήσουν να θηλάσω ως υπέρμαχοι του μητρικού θηλασμού. Γέννησα με καισαρική και η αλήθεια είναι ότι αμέσως μου έφεραν το μωρό και το έβαλα στο στήθος πριν με πάνε στο δωμάτιο.  Μετά που πήγαμε στο δωμάτιο μου είπαν ότι έχω επίπεδες θηλές και δεν θα μπορέσω να θηλάσω. Τρέχα να αγοράσεις θηλές σιλικόνης. Έτρεχε ο άντρας μου πανικόβλητος.

Η κόρη μας γεννήθηκε μικρή σχετικά 2.520. Αφού την  πρώτη μέρα περάσανε 1-2 μαίες να μας δείξουνε το πώς θα πρέπει να καθόμαστε και να βάλουμε το μωρό στο στήθος, μετά το χάος. Μία μαία συγκεκριμένα μου έλεγε δώσε λίγο ξένο γάλα στο παιδί να πάρει τα πάνω του. Έβγαζα με το θήλαστρο και της το έδινα με σύριγγα προκειμένου να μην της δώσω ξένο γάλα και μπιμπερό. Την τρίτη μέρα περνάει ένας άγνωστος σε μένα γυναικολόγος και λέει "βρε παιδιά δε βλέπετε ότι έχει πετρώσει το στήθος της κοπέλας"? Κόκκαλο εγώ. Τι πρέπει να κάνω? Κομπρέσες με ζεστό νερό και να βάζεις θήλαστρο και συχνά το μωρό στο στήθος. Πάλι όμως τζίφος η υπόθεση. Το στήθος μου έκανε γρομπαλάκια. Αυτό που έπρεπε να κάνω και μου το έδειξε η πεθερά μου (να είναι πάντα καλά η γυναίκα) ήταν να κάνω μαλάξεις στο στήθος μου την ώρα που θηλάζω. Λόγω πυκνού δικού μου μαστού και του γεγονότος ότι το μωρό γεννήθηκε μικρό δεν είχε τη δύναμη να ρουφήξει το γάλα από το στήθος μου. Όταν γυρίσαμε σπίτι έριχνα με το ντους ζεστό νερό στο στήθος κάθε φορά πριν θηλάσω για να μαλακώσει.

Από το νοσοκομείο βγήκαμε Κυριακή και τη Δευτέρα ήρθε ο παιδίατρος. Μας είπε το μωρό να το βάζω στο στήθος κάθε 2.5 ώρες μετά το τελευταίο του γεύμα. Αυτής της σχολής ήταν ο δικός μας παιδίατρος.  Δευτέρα βράδυ ανεβάζω πάνω από 38 πυρετό και έχω κάτι φουσκάλες χαμηλά στη μέση μου. Ο γυναικολόγος δεν μπορούσε να το εξηγήσει να ‘ναι καλά η μαμά μου που με έπεισε να πάω σε δερματολόγο.  Η διάγνωση: έρπης ζωστήρας. Ένα ιός που σχετίζεται με την ανεμοβλογιά. Για μια εβδομάδα έπρεπε να σταματήσω το θηλασμό και να πάρω αντιβίωση. Για να μην κοπεί ο θηλασμός έβγαζα γάλα με το θήλαστρο και το πέταγα. Μετά το τέλος της βδομάδας έβαλα πάλι το μωρό στο στήθος. Έλα μου όμως που είχε συνηθίσει το μπιμπερό και από το στήθος μου δεν είχε επαρκή ροή. Το Σάββατο το βράδυ λοιπόν τη θήλαζα πάνω από 3 ώρες και να μην ηρεμεί με τίποτα. Να κλαίει και να μη μπορώ να την ηρεμήσω. Αφού ξύπνησα τον άντρα μου να την κρατήσει να βγάλω γάλα με το θήλαστρο και να της το δώσουμε με το μπιμπερό. Τελικά δεν το ήπιε αλλά αυτή η κίνηση την ηρέμησε. Τη βδομάδα που ξανάρχισα να θηλάζω το μωρό δεν πήρε το αναμενόμενο βάρος. Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Όταν άρχισε να παίρνει βάρος κάναμε πάρτυ. Εμένα εντωμεταξύ το στήθος μου ήταν ανοιχτή πληγή παρόλο που χρησιμοποιούσα θηλές σιλικόνης. Είχα δοκιμάσει 2-3 κρέμες χωρίς αποτέλεσμα. Purelan η θαυματουργή. Δεν είναι διαφήμιση, εμένα με έσωσε. Είχαν περάσει περίπου 40 μέρες από τότε που γέννησα και κατάλαβα ότι η μικρή είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το στήθος μου σαν πιπίλα. Είπα μέχρι εδώ. Το στήθος μου ακόμα ανοιχτή πληγή. Εκεί αποφάσισα να της δώσουμε πιπίλα. Ναι να την κανακέψω, να την πάρω αγκαλιά, να της μιλήσω, να της τραγουδήσω αλλά δεν μπορώ να την αφήσει να χρησιμοποιεί το στήθος μου για πιπίλα. Αυτό ήταν το όριο μου.

Θήλασα αποκλειστικά για 7 μήνες. Όταν μπήκαν οι τροφές επειδή το παιδί δεν έπαιρνε μεζεδάκι κατά τη διάρκεια της μέρας, το στήθος μου δεν είχε αρκετή ροή και το έφτυνε μόνη της. Στεναχωρήθηκα που δεν τα κατάφερα να θηλάσω περισσότερο. Ο θηλασμός είναι ένα από τα ποιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Πτυχία, μεταπτυχιακά ωχριούν μπροστά του. Έβλεπα άλλες μανάδες που έδιναν και συμπλήρωμα στο παιδί για είναι σίγουρες ότι χορταίνει και ήταν ήσυχες και αναρωτιόμουν μήπως εγώ είμαι υπερβολική. Ατάκες του τύπου δεν έχω γάλα δεν τις πιστεύω. Το γάλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να θηλάζω συνέχεια λίγο και πάλι λίγο και πάλι. Έχω στο περιβάλλον μου γυναίκες που το έκαναν και κατάφεραν να θηλάσουν για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και τις θαυμάζω. Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορούσα. Το ποιο σημαντικό είναι η γυναίκα να γνωρίζει τα όρια της και να μην τα ξεπερνάει. Εκτός από μάνα είναι και άνθρωπος. Δεν καταστρατηγούνται όλα τα δικαιώματα της γυναίκας επειδή έγινε μάνα. Εξάλλου αν η μαμά είναι καλά θα είναι και το μωρό καλά. Υπομονή και επιμονή!  

Για τον αγορίνα

Το τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό των παιδιών είναι ένα μυστήριο. Ποτέ δεν παύουν να μας εκπλήσσουν. Όταν μάθαμε ότι περιμένουμε δεύτερο παιδάκι η πρώτη στην οποία το είπαμε ήταν η κόρη μας η οποία ενθουσιάστηκε. Πριν καλά καλά προλάβουμε να το πούμε στους δικούς μας άρχισε να το λέει σε όλο τον κόσμο γνωστούς και αγνώστους. Πηγαίναμε στο super market και έλεγε στην κυρία στο ταμείο «η μαμά μου έχει ένα μωρό στην κοιλιά της» (πλάκα ακόμα η κοιλιά της μαμάς). Την πρώτη φορά που κλότσαγε το μωρό και έβαλε το χέρι της και το κατάλαβε ενθουσιάστηκε. Την άλλη μέρα το πρωί με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεβάτι της για να βάλει το χέρι της στην κοιλιά μου να δει αν κλοτσάει πάλι το μωρό. Βρε το μωρό κοιμάται. Όοοοοχι εκεί η Μυρτώ. Φίλαγε την κοιλιά μου σε ανύποπτο χρόνο. Έβαζε μία μπάλα κάτω από την μπλούζα της για να είναι και εκείνη έγκυος. 

                                    Η μάσκα που έφτιαξε η Μυρτώ για τον αγορίνα! 

Σήμερα έφτιαχνε μάσκες με τον μπαμπά της στον υπολογιστή. Αφού λοιπόν έφτιαξε δική της μετά λέει θα φτιάξω μία για τη μαμά, μετά έφτιαξε μία για τον μπαμπά και μετά μας λέει «θα φτιάξω μία για τον αγορίνα». Ποίος είναι ο αγορίνας ρωτάμε «ε να, το μωρό στην κοιλία της μαμάς» ήταν η απάντηση «για να μη στεναχωριέται που δε θα έχει» ήταν η εξήγηση. Μετά μας αποκάλυψε επίσης ότι όταν είναι στο σχολείο μας σκέφτεται λέει (όλους μαζί) που θα πηγαίνουμε βόλτα το νεογέννητο! Άγνωσται αι βουλαί των παιδιών. 

Θα περάσει και αυτό….

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω και από πού. Είναι όλα αχταρμάς στο μυαλό μου. Όσα μας συμβαίνουν όλες αυτές τις μέρες είναι κάτι το πρωτόγνωρο που δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε. Αποτέλεσμα ήταν την Παρασκευή το μεσημέρι να τσακωθώ με έναν στο τρένο και να βριστούμε. Να βρίσω ποιος εγώ! Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.

Ας προσπαθήσω να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Παρασκευή βράδυ είμαστε με τον αντρούλη μου σπίτι και χαζεύουμε τηλεόραση. Βλέπουμε σε έκτακτη είδηση το διάγγελμα του Τσίπρα για δημοψήφισμα. Μου λέει ο καλός μου “να δεις τη Δευτέρα θα είναι κλειστές οι τράπεζες και θα γίνει capital control”. Έπεσε μέσα. Εντωμεταξύ στο πορτοφόλι ελάχιστα μετρητά, είχε μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα. Το Σάββατο το πρωί βγαίνω να πάω να πάρω τη μικρή από τη μαμά μου ουρές στις τράπεζες. Έχει ένα ΑΤΜ έξω από το ΔΑϊς εκεί βλέπω έναν κύριο να κρατάει το πορτοφόλι του. Στο ΑΤΜ δεν έχει κόσμο. Κατεβάζω το παράθυρο και ρωτάω “είχε λεφτά το μηχάνημα?” Μου λέει ο κύριος “μην κάνετε τον κόπο, βγάζει μήνυμα λυπούμαστε δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε”. Και μου μπαίνει η ιδέα στο μυαλό ότι η τράπεζα έκλεισε τα ΑΤΜ και δεν εξυπηρετεί τον κόσμο όχι γιατί δεν έχει λεφτά (το ΑΤΜ) αλλά επίτηδες. Φτάνω στη μαμά μου τους λέω «τα μάθατε τα νέα»; “Ναι μου λέει ο μπαμπάς μου φυσικά το πραγματικό ερώτημα είναι ευρώ ή δραχμή. Ας γυρίσουμε στη δραχμή καλύτερα θα είμαστε από τα χάλια που είμαστε τώρα“. Δεν πιστεύουν τα αυτιά μου τι ακούω. Ο μπαμπάς μου είναι πιο πρωτοποριακός από μένα. Παθαίνω τον πρώτο πανικό. Το ενδεχόμενο να γυρίσουμε στη δραχμή με τρομοκρατεί.

Τη Δευτέρα πάω super market (έχει γίνει capital control και εγώ δεν έχω σηκώσει χρήματα) και έχω μία αγωνία μήπως δε μου δεχτεί την κάρτα, μήπως δε γίνει η σύνδεση με την  τράπεζα. Αν δε μου δεχτεί την κάρτα τα μετρητά που έχω δε φτάνουν να πληρώσω. Ρεζίλι θα γίνω σκέφτομαι μέσα μου. Ρωτάω την κοπέλα στο  super market (την ήξερα. Είναι ένα μικρό συνοικιακό super market που ψωνίζουμε συχνά και γνωριζόμαστε με τους περισσότερους που δουλεύουνε εκεί): “ψώνισε κανένας με κάρτα πάνω από εξήντα ευρώ? Είχατε κανένα πρόβλημα από το πρωί με κάρτα?” H κοπέλα με καθησύχασε. Ο μπροστινός μου ψώνισε με μετρητά. Δεν είχε να του δώσει ρέστα. Μου είπε είχανε έλλειψη σε δεκά-ευρα. “Καλά απόρησα ο κόσμος ψωνίζει με μετρητά?”

Περνάνε οι μέρες και φουντώνουν οι φήμες για επιστροφή στη δραχμή. Αρχίζω και το δουλεύω μέσα μου. Μου λέει περιστατικό η μαμά μου για μία κοπέλα που περιμένει στην ουρά της τράπεζας όχι για να σηκώσει χρήματα (οι λογαριασμοί της δεν έχουνε λεφτά παρά μόνο 5 ή 10 ευρώ) αλλά για να δει αν της έχουνε βάλει χρήματα στο λογαριασμό της από αυτά που της χρωστάνε. Με πιάνει μια στενοχώρια. Διαβάζω ένα post στο internet στο οποίο μια κοπέλα περιγράφει πως είναι να πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι για ύπνο και να γουργουρίζει η κοιλιά σου αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι το παιδί σου έχει φάει. Να τρως για δέκα μέρες συνεχόμενα μακαρόνια. Να σου ζητάει το παιδί σου μαλλί της γριάς και να του παίρνεις με το τελευταίο ευρώ στο πορτοφόλι σου. Άλλο ψυχοπλάκωμα. Σκέφτομαι πρέπει να ξεπεράσεις το φόβο σου. Πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Εσύ είσαι βολεμένη. Ένας μισθός όσο μικρός και αν είναι μπαίνει κάθε μήνα στο λογαριασμό σου.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε την Παρασκευή. Πάω στη δουλειά και συζητάνε για κούρεμα καταθέσεων.  Ακόμα και για ποσά κάτω των 10.000 ευρώ. Μια συνάδελφος  μας λέει “στεναχωριέμαι γιατί μαζεύαμε λεφτά για το γιό μας του βάζαμε κάθε μήνα λίγα χρήματα στην άκρη από όταν γεννήθηκε”. Θυμώνω. Εδώ και μήνες έχω σφίξει το πορτοφόλι μπας και καταφέρω λίγα λίγα κάθε μήνα να μαζέψω λεφτά να πάμε πουθενά διακοπές. Μια άλλη συνάδελφος με ρωτάει “είσαι διατεθειμένη να δουλέψεις σε εργοστάσια?” “Ναι και στα εργοστάσια θα δουλέψω αν χρειαστεί.” Θα πάω στο χωριό μου να μαζέψω ελιές. Η μαμά μου μας έλεγε ιστορίες από την κατοχή. Πως η γιαγιά μου που είχε 11 παιδιά είχε κότες και μια κατσίκα στην πίσω αυλή σε μία μονοκατοικία στον Πειραιά και κατάφερε και δεν πεινάσανε. Η μαμά μου έχει στο μπαλκόνι της σε διαμέρισμα στην Αθήνα μια ντοματιά, μια πιπεριά και μια αγγουριά.

 Το μπαλκόνι της μαμάς μου

Η ντοματιά

                                                                      Πιπεριές 2 ειδών :-)  

Η αγγουριά μας! (μαμά είδες? Την έκανα μας!!!)

Ακούω στο ραδιόφωνο το τραγούδι του Πορτοκάλογλου “ θα περάσει και αυτό…” και σκέφτομαι πόσο με εκφράζει (https://www.youtube.com/watch?v=uZiAmO-VRos). Δε θα σας πω για τον τσακωμό στο τρένο. Ο κόσμος φοβάται και εγώ φοβάμαι. Ότι και να βγει από το σημερινό δημοψήφισμα οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες. Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλο. Κάναμε το λάθος και ανοίξαμε τηλεόραση και το παιδί ετών τεσσάρων ακούγοντας στην τηλεόραση τους συνομιλητές να γαβγίζουν με εμπάθεια ρωτάει με απορία: “Μαμά θα έχουμε πόλεμο?” Δε μου φτάνανε όλα τα άλλα χθες το βράδυ έκανα το λάθος και ξεκίνησα να διαβάζω το “Επάγγελμα Πόρνη”, της Λίλης Ζωγράφου (υπέροχο βιβλίο και υπέροχη συγγραφέας). Καλά να πάθω. Ξαφνικά, σα να άναψε ένα λαμπάκι στο μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση μας μπορεί να παραλληλιστεί με τότε που ήμασταν υποδουλωμένοι στους Τούρκους με τους συνεχείς φόρους, το φόβο και την κακομοιριά.

 Η Ζωγράφου αναφέρει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της:

 ”Η επανάσταση μου δε θα στρεφόταν εναντίον του κατεστημένου και του συστήματος του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι και αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά και άλλα φερέφωνα. “

Δε θέλω να επηρεάσω κανέναν με αυτά που γράφω για αυτό και θα ανεβάσω το ποστ αφού έχουν κλείσει οι κάλπες. Να τα βγάλω από μέσα μου ήθελα. Κάποιοι ίσως με πουν ανόητη και χαζο-συναισθηματική όπως υπονόησε μια κυρία στο τρένο. Με ρώτησε γιατί μεταφέρουν πάνω μας την ευθύνη. Ε, ας πάρουμε επιτέλους και εμείς την ευθύνη για κάτι. 

"Μαμά φοβάμαι τα κακά"

Η εκπαίδευση τουαλέτας είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς γονείς. Αποφασίσαμε να εκπαιδεύσουμε τη Μυρτώ στο θέμα της τουαλέτας όταν ήταν 2 χρονών, την περίοδο του Πάσχα που με τον Αντώνη θα ήμασταν από άποψη δουλειάς πιο χαλαροί. Η μικρή είχε αρχίσει να λέει πότε κάνει τα κακά και τα τσίσα της και μάλιστα όσον αφορά τα κακά κρυβότανε κιόλας όταν τα έκανε πίσω από την κουρτίνα του σαλονιού συνήθως. Δυστυχώς βιαστήκαμε πολύ. Βιάστηκα γιατί ήθελα να τη γράψουμε σε δημόσιο παιδικό όταν θα έκλεινε τα 2.5 και δεν τα παίρνουν σε δημόσιο αν δεν έχουν απαλλαγεί από τη πάνα. Αυτό που συνέβη στη δική μας περίπτωση ήταν κάτι που προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει. Μόνο αφού το πάθαμε το έψαξα και διαπίστωσα ότι δεν είναι κάτι τόσο σπάνιο όσο νόμιζα. Μέχρι να αρχίσουμε την εκπαίδευση η Μυρτώ ήταν τακτική στην τουαλέτα της. Όταν αρχίσαμε όμως επειδή η μικρή φοβόταν τα κακά της άρχισε να τα κρατάει. Ο παιδίατρος μας είπε ότι ενώ συναισθηματικά ήταν ώριμη και ήθελε να μας ικανοποιήσει, σωματικά δεν ήταν ώριμη να ανταποκριθεί. Της βάζαμε υπόθετο, της δίναμε φυτικές ίνες (έξτρα από τα φρούτα και τα λαχανικά που έτρωγε) χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Της ξαναφόρεσα πάνα με οδηγία παιδιάτρου και ενώ είχαμε σταματήσει να το συζητάμε η μικρή εξακολουθούσε να αρνείται να κάνει κακά της. Τα φοβόταν. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι είναι μία φυσική διαδικασία πήραμε και βιβλίο εγκυκλοπαίδεια του ανθρώπινου σώματος για παιδιά και ένα βιβλίο για απαλλαγή από την πάνα (πήρα και εγώ βιβλία σχετικά για γονείς) αλλά τίποτα δε φαινόταν να δουλεύει. Εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει και παίζαμε με τις πλαστελίνες, παιχνίδι που της άρεσε πολύ. Πως λοιπόν μια μέρα μου ήρθε και της είπα ότι τα κακά είναι σαν την πλαστελίνη. Την είδες το σκέφτηκε, το επεξεργάστηκε και σαν να της φάνηκε πως αφού είναι σαν την πλαστελίνη δε μπορεί να είναι τόσο τρομερά. Εκείνη τη μέρα πήγαμε τουαλέτα την έβαλα στη μεγάλη λεκάνη όχι στο γιογιό, με κράταγε αγκαλιά, της έλεγα ένα τραγουδάκι για να της αποσπάσω την προσοχή και καταφέραμε να κάνουμε κακά. Ήταν η αρχή.

"Ο θρόνος μας"

Μία νοσηλεύτρια σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που είχα πάει να δώσω αίμα μου είχε πει ότι έλεγε στο γιο της ότι τα κακά είναι τροφή για το Νέμο και τα ψαράκια (όπως καταλαβαίνετε όπου βρισκόμουνα εκείνη την περίοδο έλεγα τον πόνο μου. Μου είχε γίνει φοβερό άγχος). Της είπα και εγώ αυτή την ιστορία που φάνηκε να της άρεσε. Ακόμα το λέει και μόνη της καμιά φορά. Συχνά αν είχε φάει κουλούρι με σουσάμι ή φακές που το έντερο της δεν μπορούσε να τα χωνέψει και βγαίνανε στα κακά της, της τα έδειχνα για να την πείσω ότι όντως τα κακά δεν είναι κάτι τρομερό αλλά τροφές που αποβάλλει ο οργανισμός μας. Σίγουρα όλα λίγο πολύ έπαιξαν ρόλο στο να απομυθοποιήσει η Μυρτώ τα κακά και να επανέλθει στο φυσιολογικό η λειτουργία του εντέρου της. Ωστόσο θεωρό ότι αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η παρομοίωση με την πλαστελίνη. Εκείνη την περίοδο είχα δοκιμάσει και διάφορα βότανα χωρίς να έχω διαπιστώσει να τη βοήθησε κάποιο ιδιαίτερα. Αφού είχε λυθεί το πρόβλημα και μετά από πολύ καιρό διαπίστωσα ότι βοηθάει πολύ η βρώμη. Το αστείο είναι ότι στη Μυρτώ αρέσει να τρώει τη βρώμη σκέτη, σε κουλουράκια που τη βάζω ούτε που τη δοκιμάζει. Με τα πολλά απαλλαχτήκαμε από την ημερήσια πάνα όταν η Μυρτώ ήταν περίπου 2 χρονών και 5 μηνών. Όταν ήταν 2 χρονών και 10 μηνών κόψαμε και τη βραδινή. Σίγουρα κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Αυτό όμως που έμαθα εγώ από αυτή τη διαδικασία και θα έδινα σαν συμβουλή είναι μη βιαστείτε και αφουγκραστείτε το παιδί σας.

Περίμενε λίγο πριν βγάλεις συμπεράσματα…

Θυμάστε που έγραψα για την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό? Το πόσο καλά πήγε? Αχ και να ήξερα τότε πόσο έξω είχα πέσει. Μετά την επιτυχία της πρώτης μέρας ακολούθησε το δράμα. Κλάματα, “δε θέλω να πάω σχολείο”, να μην κοιμάται το βράδυ, να κλαίει στον ύπνο της, να ρωτάει όλο αγωνία αν θα πάει σχολείο αύριο. Τι κουβέντες κάναμε. Τις έλεγα “Πες μου τι πρόβλημα έχεις να το λύσουμε ”. Αφού πήγαινε στη δασκάλα και της έλεγε “Έχω ένα πρόβλημα”. Ψυχολογικό ράκος η μάνα, να ψάχνεται να βρει τι συμβαίνει στο παιδί της. Ένα πρωί έκατσα και εγώ για λίγο στον παιδικό. Τότε κατάλαβα ότι το παιδί δε “βλέπει” τι συμβαίνει γύρω του, βάζει παρωπίδες. Της μίλαγα και ήταν σα να μη με άκουγε, είχε τον πόνο της και δεν έδινε καμία σημασία στο περιβάλλον και κυρίως στα άλλα παιδάκια. Δύσκολες μέρες. Η Μυρτώ εκείνο το διάστημα ήταν ένα άλλο παιδί από αυτό πού ήξερα. Από το πρόσχαρο, συνεργάσιμο παιδάκι μας είχε μεταλλαχτεί σε ένα νευρικό και αντιδραστικό παιδί. Να τρέμουμε το πρωινό ξύπνημα και τη διαδρομή για το σχολείο. Έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τότε και ακόμα όταν τα σκέφτομαι νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου. Τι να με καθησυχάζει η δασκάλα ότι η φάση της προσαρμογής είναι δύσκολη και απλά χρειάζεται χρόνο για να εξοικειωθεί, τι να μου λέει η διευθύντρια ότι άλλα παιδάκια είναι και χειρότερα με ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως εμετούς. Έψαχνα η μάνα να βρω φαντάσματα. Είπαμε μεταξύ μαμάδων ειλικρίνεια και τι δε σκέφτηκα: ότι δεν είναι καλή η δασκάλα και δε δίνει τη δέουσα προσοχή στο παιδί μου, ότι μήπως τελικά δεν κάναμε σωστή επιλογή που γράψαμε το παιδί σε δημόσιο παιδικό αντί για ιδιωτικό, μήπως ήταν πολύ μικρή και βιαστήκαμε, ένα σωρό σκέψεις και ιδέες πέρασαν από το μυαλό μου. Φοβόμουνα ότι θα δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα στο παιδί και αναρωτιόμουν αν υπήρχε λόγος να περάσει τελικά το παιδί όλη αυτή τη διαδικασία προσαρμογής. Με τα πολλά μετά από ένα μήνα περίπου έρχονται οι διακοπές των Χριστουγέννων. Κατά τη διάρκεια τους σταματήσαμε κάθε κουβέντα για τον παιδικό. Κάθε φορά που το ανέφερε της λέγαμε ότι τώρα είναι διακοπές και δεν πάμε “σχολείο”.  Φροντίσαμε στις διακοπές να περάσει όμορφα με βόλτες, παρέες παιχνίδια, οικογένεια και ηρεμία. Και μια δυο μέρες πριν ανοίξουν πάλι τα σχολεία άρχισα να την προετοιμάζω. Την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων που πηγαίναμε στο σχολείο είχαμε ψιλο-κλάματα στο δρόμο.  Ήμασταν όμως πολύ τυχεροί. Όταν φτάσαμε στο σχολείο έτυχε να παρκάρουμε μαζί με δύο αδελφάκια που το αγόρι γιόρταζε την πρωτοχρονιά και το κοριτσάκι είχε τα γενέθλια του. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα στην τάξη οι δασκάλες και η διευθύντρια του παιδικού άρχισαν χαρούμενα τις ευχές πρώτα στα άλλα παιδάκια που γιόρταζαν και μετά σε εμάς για καλή χρονιά. Και η Μυρτώ φώτισε! Ξέχασε τα κλάματα και άρχισε να γελάει και το κυριότερο “άνοιξε” τα μάτια της και άρχισε να βλέπει. Από εκείνη τη μέρα ήταν κάθε μέρα και καλύτερα. Μέχρι που σήμερα σχεδόν 4 μήνες μετά αυτές οι μέρες είναι πια παρελθόν. Μετά από πολύ αγωνία, κλάμα και στενοχώρια.   

Μου πήρε καιρό να καταλάβω ποιο ήταν το θέμα της μικρή μου με το σχολείο. Το πρόβλημα της ήταν ότι δεν ήμασταν και εμείς εκεί μαζί της αλλά ήταν “μόνη της” όπως εκείνη αισθανόταν και έλεγε. Για μεγάλο διάστημα με ρωτούσε αν θα πάμε να την πάρουμε το μεσημέρι. Απίστευτο, φοβόταν ότι μπορεί ένα μεσημέρι να μην εμφανιστούμε. Όταν το συνειδητοποίησα της έλεγα κάθε μέρα ποιος θα πάει να την πάρει την επόμενη (μπαμπάς, μαμά, παππούς, γιαγιά). Και φυσικά της έλεγα ότι στο σχολείο δεν είναι μόνη της είναι και άλλα παιδάκια εκεί και όλοι μαζί είναι μια ομάδα. Ήμουν και είμαι υπέρμαχος του παιδικού σταθμού. Θεωρώ ότι είναι καλύτερα τα παιδάκια να βρίσκονται ανάμεσα σε συνομήλικα τους παιδάκια παρά να είναι στο σπίτι με παππούδες, γιαγιάδες ή νταντάδες όσο και αν τα υπεραγαπούν οι πρώτοι και όλο ταλαντούχες και ικανές και να είναι οι τελευταίες. Παρόλο που αυτά που περιγράφω δεν είναι καθόλου ευχάριστα, θέλω αυτό να είναι ένα αισιόδοξο post. Τα παιδάκια μας είναι ποιο δυνατά από όσο νομίζουμε, είναι δύσκολο να τα βλέπουμε να υποφέρουν, όταν όμως τα καταφέρνουν η κατάκτηση είναι δική τους. 

Κάτι παλιό….[updated]

Υποσχέθηκα να σας γράψω και για κάτι παλιό. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ημέρα που γέννησα την κόρη μου. Ήθελα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό και το πίστευα ότι θα γίνει έτσι παρόλο που στους τελευταίους υπερήχους το παιδί δεν είχε πάρει θέση. Το πρωί λοιπόν είχα προγραμματισμένο ραντεβού για υπέρηχο σε δημόσιο νοσοκομείο για τον τυπικό υπέρηχο που κάνεις μπαίνοντας στο μήνα σου. Στον υπέρηχο λοιπόν μας λένε ότι το παιδί δεν έχει γυρίσει (είναι με τα πόδια προς τα κάτω) και πρέπει να κανονίσουμε με το γιατρό να κλείσουμε ραντεβού για καισαρική ( η ακριβής ατάκα της γιατρού ήταν “ τι περιμένεις”). Κλάαααααααμα η κυρία. Αφού το πήρα απόφαση λέμε με το αντράκι μου το βράδυ να πάμε σινεμά. Συναντάμε μάλιστα τυχαία και μία ξαδέλφη μου έξω από τον κινηματογράφο και συζητούσαμε για το μωρό. Καλή ήταν η ταινία, (η ταινία που χθές δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιά ήταν, χάρη στη συνδρομή του αντρούλη μου ήταν το source code) γυρίζουμε σπίτι μετά και ευτυχώς ο άντρας μου κάθεται να δει κάτι στον υπολογιστή. Αισθάνομαι λοιπόν σα να έχασα για πολύ λίγο τον έλεγχο της κύστης μου. Το λέω του Αντώνη μου λέει σπάσαν τα νερά πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο. Εγώ: μπαααααα. Νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός. Ο Αντώνης: “να πάρουμε το γιατρό”. Εγώ: “ που να τον ενοχλούμε τον άνθρωπο δύο η ώρα τη νύχτα”. Με τα πολλά, και μετά από πολλές διαβουλεύσεις πήραμε το γιατρό και μας είπε να πάμε στο νοσοκομείο. Στο δρόμο κάναμε πλάκα, του έλεγα με πας νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα και τσάμπα τρέχουμε νυχτιάτικα. Φυσικά γεννήσαμε! Το αστείο ήτανε ότι η ξαδέλφη μου δεν το πίστευε όταν της το είπε η μαμά της: “Μα εγώ την είδα χθες το βράδυ και ήταν ακόμα έγκυος και δε φαινόταν να γεννάει”.  Είχα πολύ μεγάλη αγωνία να ακούσω το πρώτο κλάμα της Μυρτώς. ..  Η πρώτη μου σκέψη όταν την είδα ήταν “ τι όμορφη που είναι”.  Μου πήρε τρείς μήνες να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου. Παρόλο που τη φρόντιζα, τη θήλαζα, της τραγουδούσα, τη χόρευα μου πήρε τόσο διάστημα για να πω ότι την αγαπάω. Δεν ήρθε τίποτα αυτόματα με το που την είδα. Μόνο ένα δάκρυ… ανακούφισης!

Έχω πολλά να σας πω και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλύτερο να ξεκινήσω από την αρχή ή από το τέλος. Οπότε για αρχή θα σας πω κάτι πολύ νέο και κάτι πολύ παλιό.

Χθες ξεκίνησε η Μυρτώ πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Είχαμε πάρει και βιβλίο για το “ σχολείο” έτσι το αποκαλούμε.  Τη ρωτάγαμε “θέλεις Μυρτώ να πάς σχολείο”? και παίρναμε για απάντηση ένα τραγουδιστό «ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!». Έλα μου όμως που τον τελευταίο καιρό μόλις ξυπνούσαμε το πρωί βλέπαμε τη Ντόρα την εξερευνήτρια.  Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί πίνουμε  γάλα ( είμαι από της τυχερές μαμάδες που έχω ένα πολύ καλόβολο παιδάκι στο φαΐ) και έχει αρχίσει η Μυρτώ το τροπάριο “θέλω να δω την Ντόρα την εξερευνήτρια”. Εγώ: “ Μυρτώ μου δεν έχει αρχίσει η Ντόρα ακόμα άσε που σήμερα δεν προλαβαίνουμε να δούμε Ντόρα σήμερα θα πάμε σχολείο.” Η μάνα: “Να σε βγάλω μία φωτογραφία με την τσάντα σου?” Ηχηρό όχι με κλάματα η Μυρτώ. Εδώ που τα λέμε, δίκιο είχε, είχε τον πόνο της που δε θα δει την Ντόρα είχε και μένα να την πρήζω να βγει φωτογραφία. Θα αναρωτιόταν το παιδάκι μου “και γιατί παρακαλώ να βγω φωτογραφία? Μα τι την έπιασε τη μάνα μου πρωί?”. (Αυτό με τις φωτογραφίες που το παραμικρό που κάνει το παιδί πρέπει ντε και καλά να το απαθανατίσουμε πρέπει να το αναθεωρήσω.)  Μέχρι και την ατάκα δεν θέλω να πάω σχολείο άκουσα. Μα που πήγε εκείνο το ηχηρό ναι? Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με κλάματα. Της λέω Μυρτώ δε θα προλάβουμε και δε θα μας αφήσουνε να μπούμε μέσα, θα έχουνε κλειδώσει την πόρτα. Αφού φύγαμε λοιπόν από το σπίτι στο αυτοκίνητο με ρώταγε θα προλάβουμε μαμά? Ναι εγώ θα προλάβουμε. Φτάνουμε στο σχολείο και εντυπωσιάζεται η Μυρτώ γιατί στο προαύλιο έχει μία παιδική χαρά.  Λογικό δεν είναι που ήθελε να παίξει το παιδάκι μου και δεν ήθελε να προχωρήσει παρακάτω? Έτσι της υποσχέθηκα ότι θα την πάω στις κούνιες μετά το σχολείο (και εννοούσα άλλες κούνιες).

Μπαίνουμε μέσα στο σταθμό και ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας. Με παιχνίδια που δεν έχουμε ξαναδεί, καρεκλάκια και τραπεζάκια ξύλινα χρωματιστά (μας αρέσουν αυτά) και καινούρια παιδάκια.  Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει όταν έφυγα. Έδωσε ένα φιλί στον αέρα κάπου που πιθανολογούσε ότι βρισκόταν η δόλια μάνα.  Όταν γύρισα να την πάρω αναφώνησε “να τη ήρθε”! H δασκάλα της μου είπε ότι μόλις της είχε πει ότι δε θέλει να ζωγραφίσει άλλο και ότι η μαμά της θα την πάει στις κούνιες (και εννοούσε βέβαια αυτές που ήταν στο προαύλιο). Έλα μου όμως που δεν μπορούσαμε να παίξουμε σε αυτές της κούνιες. Άλλο δράμα εκεί.  Με τα πολλά φύγαμε, πήγαμε βόλτες και στις κούνιες (σε άλλες κούνιες) και όλα καλά. Απολογισμός της ημέρας:  Η δασκάλα της μας είπε σήμερα ότι την άκουγε, ξέρει να μοιράζεται είναι πολύ κοινωνική, μίλησε σε όλα τα παιδάκια και για πρώτη μέρα ήταν πολύ καλά. Φουσκώνει από περηφάνια η δόλια μάνα.